Zioła

Babka lancetowata / Plantago lanceolata

Gdzie rośnie

Opis zioła

• Babka lancetowata była od dawna znana ze swoich właściwości osuszające i ściągających.
• Często jest stosowana na rany, wrzody, zapalenia, a także na suchy kaszel, gorączkę, biegunkę oraz anemie. W lecznictwie używane są jedynie liście babki. 
• Substancje śluzowe zawarte w liściach łagodzą podrażnienia, natomiast garbniki działają ściągająco, a irydoidy hamują rozwój bakterii.
• Ponadto używana jest schorzeniach związanych z układem pokarmowym. 

Wygląd

• Roślina jest bardzo trwała osiąga czasem wysokość 50 cm.
• Liście układają się w rozetkę, są skierowane ukośnie w górę, są wąskie stopniowo przechodzą w szeroki ogonek.
• Blaszka liściowa -  z 3 - 7 równoległymi nerwami, naga albo delikatnie owłosiona.
• Kwiaty są zebrane w kuliste  lub krótko walcowe, gęste szczytowe kłosy, rozkwitające partiami od dołu ku górze. Nagie, brunatne przysadki długo zaostrzone z suchym błoniastym brzegiem, u nasady białawe.
• Kielich suchy i błoniasty, 40 krotny, ale 3-dzielny.
• Brunatno biała korona kwiatu, do 3 mm długości, z naga rurką.
• Nasiona są podłużne, żółtobrunatne do czarnych. 

Właściwości 

• Znane jest zastosowanie babki lancetowatej w nieżycie górnych dróg oddechowych jak i w zewnętrznym działaniu na zapalenie błon śluzowych jamy ustnej i gardła oraz stany zapalne skóry.
• Młode zebrane liście po umyciu i osuszeniu i usunięciu nerwów (widocznych nici) są używane jako surowa sałatka do potraw z twarogu.
• Gotowane liście stosowae są jako jarzyna lub dodatek do zup ziołowych, choć maja smak lekko gorzkawy.
• Często jest mieszana z innymi, łagodniejszymi ziołami.
• Wyciśnięty świeży sok jest uważany za środek przeciwkaszlowy. 
• Odwar z liście stosuje się w problemach z układem trawiennym, czyli przy złym wydzielaniu się żółci, braku apetytu i zaparciach oraz przy złej przemianie materii.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

• Na razie nie stwierdzono.

Na podstawie

• Grau J., Jung R., Munker B., Zioła i Owoce leśne, Warszawa 1996, s. 126.
• Mayer J. G., Uehleke B., Saum K., Zioła Ojców Benedyktynów. Mieszanki i leczenie, Warszawa 2004, s. 146.
• Poprzęcki W., Ziołolecznictwo, Warszawa 1989, s. 87.