Zioła

Chmiel zwyczajny / Humulus lupulus L.

Gdzie naturalnie rośnie

Krótki opis zioła

• Do celów leczniczych wykorzystuje się szyszki chmielowe. Ich łuski maja gruczolaki, zawierające najważniejsze substancje czynne (lupinę i humulen), które działają uspokajająco i nasennie.
• Stosuje się też w przemyśle piwowarskim.  

Wygląd

• Chmiel to wieloletnie pnącze, osiąga nawet wysokość 6 m i należy do rodzin konopiowatych.
• Chmiel jest zbierany, na krótko przed dojrzewaniem, późnym latem.
• Liście chmielu wyrastają naprzeciwlegle, maja od 3 - 5 m.
• Posiada jednocześnie męskie i żeńskie kwiaty. 

Właściwości / działanie lecznicze

• Naukowo uznane jest zastosowanie szyszek chmielowych do leczenia stanów niepokoju i lęku, jak również bezsenności.
• Szyszki  maja zapach aromatyczny, smak gorzki, działanie wybitnie kojące system nerwowy, obniżające nadpobudliwość mięśni, jak i nadmierną pobudliwość płciową zarówno u mężczyzn jak i u kobiet.
• W niewielkim stopniu mają też właściwości narkotyczne, ale nie są trujące.
• Szyszki działają wzmacniająco, uspokajająco, oczyszczająco, moczopędnie a takżę pobudzają czynność żołądka.
• Stosuje się więc napar przy bezsenności, braku apetytu, dolegliwościach dróg moczowych i w stanach pobudzenia. 
• Szyszki używa się również na kataplazmy, na zbierające się wrzody jak i na hemoroidy.
• Odwar z szyszek używa się zewnętrznie w kosmetyce fryzjerskiej. Spłukiwanie włosów takim odwarem powoduje wzmocnienie cebulek włosów i wspomaga porost włosów. 
• Napar z chmielu jest  polecany dla osób, które mają problem z bezsennością, w stanach niepokoju i lęku. 

Przeciwwskazania i możliwe skutki uboczne

• Są osoby, które nie mogą stosować chmielu i po jego użyciu tracą przytomność. Zdarza się to tylko u osób zażywających duże ilości leków chemicznych. Jest to rodzaj uczulenia polekowego. 

Na podstawie

• Chrzanowska A. A., Święte zioła poleskich znachorek. Tom I, A-K, Białystok 2012, s. 121.
• Mayer J. G., Uehleke B., Saum K., Zioła Ojców Benedyktynów. Mieszanki i leczenie, Warszawa 2004, s. 115 - 116.
• Poprzęcki W., Ziololecznictwo, Warszawa 1989, s. 98 – 99.