Zioła

Dziewanna wielkokwiatowa / Verbascum thapsiforme

Gdzie naturalnie rośnie

Ogólny krótki opis zioła

• Dziewannę kwalifikuje się do roślin leczniczych jako chłodzącą i osuszającą.
• Ma duże znaczenie w leczeniu biegunki i hemoroidów. Stosuje się ją w leczeniu schorzeń dróg oddechowych. 

Wygląd 

• Jest to roślina dwuletnia.
• W pierwszy, roku dziewanna wytwarza na ziemi dużą rozetkę z owłosionych liści, z której wyrastają proste, silne łodygi, które mogą osiągnąć nawet 1 - 2 metrów wysokości.
• Roślina ta nie jest zbyt wymagająca, ponieważ rośnie na rumowiskach i skrajach lasu na suchej i kamienistej glebie, a najlepiej w słonecznym klimacie.
• W łodygach zbieraj się  korony kwiatowe, które mają przyjemny miodowy zapach i słodkawy smak.

Właściwości / działanie lecznicze

• W lecznictwie wykorzystuje się kwiaty dziewanny, zawierające substancje śluzowe.
• Najważniejszymi substancjami czynnymi są śluzy i saponina.
• Pierwsze łagodzą podrażnienia w stanach zapalnych błon śluzowych, a drugie rozpuszczają śluz w oskrzelach, a przez co mają działanie wykrztuśne.
• Zawarte w dziewannie irydiody mają poza tym działanie przeciwzapalne.
• Często dziewanna jest używana jako lek przeciwkaszlowy, a także na hemoroidy i biegunkę.
• Kwiat działa wykrztuśnie, dezynfekując drogi oddechowe, rozkurczowo i zmiękczająco.
• Łagodzi podrażnienia, wzmaga czynność gruczołów wewnętrznego.
• Napar z kwiatu stosuje się przy chrypce, kaszlu, nieżycie górnych dróg oddechowych, przy duszności i zbyt skąpej miesiączce.
• Często stosowana jest też w dolegliwościach uszu w bólach przewlekłych podczas zapalenia ucha środkowego.
• Poza tym wyciągi z dziewanny są zalecane do kąpieli w leczeniu chorób skóry charakteryzujących się swędzeniem.
• Zewnętrznie jest stosowany jako okład na obrzęki i krwawe wybroczyny, a także do ran i wrzodów. 

Przeciwwskazania i możliwe skutki uboczne

• Brak wzmianek.

Na podstawie

• Mayer J. G., Uehleke B., Saum K., Zioła Ojców Benedyktynów. Mieszanki i leczenie, Warszawa 2004, s. 190 – 191.
• Poprzęcki W., Ziołolecznictwo, Warszawa 1989, s. 105 – 106.