Zioła

Fenkuł włoski (Koper włoski) / Foeniculum capillaceum

Gdzie naturalnie rośnie

Ogólny opis zioła

• Fenkuł włoski od dawna jest znany jako roślina korzenna, warzywna i lecznicza. Młode liście są spożywane jako jarzyna.
• Owoce są również spożywane jako przyprawa kuchenna. J
• est to też roślina rozgrzewająca i osuszająca.

Wygląd 

• Koper to bylina dwuletnia lub trwała, u nasady często drewniejąca, osiągająca wysokość do 2 m.
• Naga, o kolorze morskim i zielonym ku górze niebieskawo oszroniona, o przyjemnym korzennym zapachu.
• Korzeń kopru jest  wrzecionowaty i białawy.
• Łodygi są prosto wzniesione, bujnie rozgałęzione, obłe, delikatnie żeberkowane, szersze wewnątrz.
• Liście są 3 - 4 krotne, pierzaste w zarysie trójkątnym podłużnym, zakończone do szpica.
• Dolne liście są ogonkowe. Wielkie baldachy złożone do 15 cm średnicy. Koper ma małe żółte kwiaty, obfitujące w nektar.
• Płatki korony są jednakowe, szeroko jajowate.

Właściwości / działanie lecznicze

• Ma właściwości przeciwdziałające wzdęciom oraz rozkurczowe.  
• Rozpuszcza śluz i łagodzi objawy kaszlu.
• U kobiet karmiących piersią zwiększa laktację.
• Zewnętrznie jest stosowany przy zapaleniu spojówek i zmęczeniu oczu.
• Owoc czyli nasienie fenkułu włoskiego pobudza czynności żołądka, znosi nadmierna fermentację i wzdęcia, działa wykrztuśnie i mleko-pędnie.
• Napar stosuje się też w nieżytach dróg oddechowych przy astmie, krztuścu, a wreszcie jako płukanie przy stanach zapalnych jamy ustnej i gardła.
• Na przyprawę do potraw fenkuł włoski nie bardzo się nadaje ze względu na specyficzny posmak, ale poza tym jest środkiem skutecznym i tak łagodnym, że można go stosować w terapii dziecięcej. 

Przeciwwskazania 

• Brak przeciwwskazań.

Możliwe skutki uboczne

• Czysty olejek z kopru włoskiego nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży.
• Niezmiernie rzadko występują reakcje uczuleniowe skóry i dróg oddechowych. 

Na podstawie

• Grau J., Jung R., Munker B., Zioła i Owoce leśne, Warszawa 1996, s. 110, 250.
• Mayer J. G., Uehleke B., Saum K., Zioła Ojców Benedyktynów. Mieszanki i leczenie, Warszawa 2004, s. 107-108.
• Poprzęcki W., Ziołolecznictwo, Warszawa 1989, s. 126.