Zioła

Jemioła pospolita / Viscum album L.

Gdzie naturalnie rośnie

Ogólny opis zioła

• Jemioła pospolita zazwyczaj jest zbierana w okresie przedświątecznym i większość ludzi uważa ja tylko za roślinę pasożytniczą.
• Natomiast mało osób wie, że ma ona duży wpływ w leczeniu nadciśnienia tętniczego, a dodatkowo jest to środek rozkurczający. 

Wygląd 

• Jemioła to wiecznie zielony krzew o wysokości 20-80 cm, ma charakterystyczne, równomiernie widlasto rozgałęzione łodygi.
• Liście są skórzaste wąsko jajowate, zimnotrwałe.
• W kącikach liści wytwarzają się drobne, żółtawo zielone kwiaty.
• Owoce jałowca to białe, lśniące jagody o kleistym miąższu, dojrzewają późną jesienią. 

Właściwości / działanie lecznicze

• Z jemioły odłamuje się cieńsze gałązki ze skórzastymi liśćmi, odrzucając grubsze.
• Ziele jemioły obniża ciśnienie krwi, działa przeciw krwawniczo, rozkurczająco, przeciwpadaczkowa, wzmacnia działanie gruczołów wydzielania wewnętrznego, poprawia obieg krwi, wzmaga przemianę materii i wzmacnia organizm..
• Jemiołę stosuje się przeciw zaparciom, zwapnieniu żył i innym sprawom miażdżycowym, w skurczach, nadciśnieniu i padaczce.
• Stosuje się też przy obfitym miesiączkowaniu i krwotokach płucnych.
• Dla silniejszego działania łączy się jemiołę z skrzypem polnym.  
• Jemioła podawana w zastrzykach jest środkiem ogólnie poprawiającym odporność.
• Działa pobudzająco przy artretyzmie, ponieważ degeneruje stawy.
• Używana jako środek wspomagający przy leczeniu raku gdyż hamuje wzrost nieprawidłowych komórek.
• Jemioła jest wykorzystywana jako środek stosowany we wczesnych stadiach choroby miażdżycowej.
• Sok z jemioły stosuje się też w bezsenności, otyłości, chorobach nerek i pęcherza moczowego, białkomoczu, żylakach odbytu oraz przetokach. 

Przeciwwskazania i możliwe skutki uboczne

• Stosowanie jemioły może się odbywać tylko pod okiem specjalisty, ponieważ same owoce jemioły są trujące.  

Na podstawie

• Grau J., Jung R., Munker B., Zioła i Owoce leśne, Warszawa 1996, s. 60, 253.
• Mikołajczyk K., Wierzbicki A., Zioła, Warszawa 1987, s. 120- 122.
• Poprzęcki W., Ziołolecznictwo, Warszawa 1989, s. 119.