Zioła

Rumianek pospolity / Matricaria chamomilla

Gdzie naturalnie rośnie

Ogólny opis zioła

• Rumianek to jeden z najstarszych leków, stosowany jako środek kojący na bóle brzucha i przeciwzapalny.
• Zewnętrznie stosowany do przemywania oczu oraz jako okłady na oparzenia.

Wygląd 

• Rumianek to roślina jednoroczna, wyrastająca do 50 cm wysokości, zwykle silnie rozgałęziona.
• Na wierzchołkach rozgałęzień osadzone są kwiatostany typu koszyczkowego.
• Zewnętrzne kwiaty koszyczka są białe i języczkowate, natomiast wewnętrzne żółte i rurkowate.
• Kwiaty w miarę przekwitania opuszczają się ku dołowi.
• Rumianek kwitnie od maja do jesieni. Zapach ziela silny, aromatyczny, smak słabo gorzki. 

Właściwości / działanie lecznicze

• Produktem lekarskim są koszyczki kwiatowe, które zawierają między innymi olejki, śluzy, witaminę C i szereg innych związków. Substancje te działają uspokajająco, przeciwzapalnie, rozkurczowo i przyśpieszają gojenie.
• Rumianek stosuje się jako środek rozkurczowy i przeciwzapalny w chorobach przewodu pokarmowego, nerek, zaburzeniach wydzielania żółci. Napar stosuje się przy kolkach, wzdęciach, kurczach i innych zaburzeniach trawiennych.
• Zewnętrznie rumianek znalazł zastosowanie do płukań w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła, w chorobach kobiecych, w stanach zapalnych i podrażnieniach skóry, oparzeniach.
• Stosuje się też płukanie włosów naparem z kwiatów rumianku w celu przeciwdziałania wypadaniu włosów, przetłuszczaniu, łupieżowi oraz w celu rozjaśnienia.
• umianek stosuje się też w dolegliwościach kobiecych w celu usunięcia nieprzyjemnych dolegliwości jakich jak pieczenie i białe upławy.
• Kwiat rumianku stosuje się ponadto do kąpieli wzmacniających dla dzieci i dorosłych z ogólnym osłabieniem organizmu, przy puchlinach wodnych, cierpiących na reumatyzm.
• Duże zastosowanie rumianek znalazł w przemyśle kosmetycznym, jako dodatek zapachowy.

Przeciwwskazania i możliwe skutki uboczne

• Brak wzmianek. 

Na podstawie

• Mikołajczyk K., Wierzbicki A., Zioła, Warszawa 1987, s. 218-221.
• Poprzęcki W., Ziołolecznictwo, Warszawa 1989, s. 168.